August 2000

The Archives

personal
Bosbranden, Julia, Pierre en Ella
08.21.00 | Permalink | Comment?

Zoals ik ook in Nederlandse kranten lees, zijn de bosbranden die hier in het westen heersen een “hot” topic. Het is overigens wel normaal dat dit gebeurt en we maken ons er dan ook niet al te druk over. Elke zomer is het hier raak. De meeste branden ontstaan door blikseminslagen. Een klein gedeelte wordt door mensen veroorzaakt. Maar omdat we er tegenwoordig bovenop zitten met blussen, branden er per jaar minder hectare af dan vroeger. De reden dat we proberen alles tot een minimum te beperken is overigens de bosbouw. Elke boom die verbrandt, kun je niet meer kappen.
We hebben hier dus een grote bosbrandweermacht. Ik ken ook twee jongens die voor de bosbrandweer werken. Ze werken van mei tot september. Als het een goed jaar is met veel branden kunnen ze al snel tussen de hfl 50.000 en hfl 70.000 verdienen per zomer. Niet verkeerd dus. Ze zitten allebei op school en blijven studeren zolang ze bij de brandweer werken.
Nu zul je denken “dan zal dit jaar wel een goed jaar voor ze zijn”. Voor de een wel, die is geloof ik de hele zomer al aan het blussen, maar Pierre niet. Pierre heeft tot en met vorig weekend op z’n kazerne zitten wachten. Zijn groep werd achter de hand gehouden voor noodgevallen. En zelfs toen de VS smeekte om ze naar een van hun branden te sturen, bleven ze waar ze zaten. Vervelend voor hem dus, het scheelt nogal wat poen. Het maakt het extra vervelend omdat hij een baby van een maand oud thuis heeft. Het plan was om een zomer een hoop te verdienen zodat hij naar school kon in het najaar. Dat gaat nu dus niet door.
En z’n vrouw Julia zit dus alleen thuis met het kind. Ze woont vlakbij dus Sheri en ik helpen veel. We koken en doen boodschappen. Ella is een schatje maar ze is ook supereigenwijs. Ze wil bijvoorbeeld niet in de wieg. Julia loopt dus 24 uur per dag met Ella op haar schouder.
Pie MinisterTot slot nog een klein incidentje in Canada, onze prime minister kreeg een taart in z’n gezicht…
personal
Symphony of Fire en Saltspring Island
08.14.00 | Permalink | Comment?

Zoals ik vorige week al schreef zijn we naar de “Symphony Splash” geweest. 40.000 mensen op de oever van de haven hier in Victoria en in het midden van de haven dreef een groot platform met een compleet orkest erop. Het was gezellig, een langzame schone versie van een popconcert.
Dat eten een obsessie is hier viel mij weer eens op want wat men al niet meesleepte was ongelovelijk. Koelboxen en grote tassen vol handel. Ze smeren broodjes niet voor of zo, nee, brood en beleg word allemaal in kleine zakjes gestopt. Een zakje met kaas, met vlees, met augurk, met tomaat, met sla en ga zo maar door. Complete maaltijden. Sheri en ik hadden een zak chips en een deken en dat ging best.
Woensdag was ik in Vancouver en daar was “the symphony of fire” (we hebben een thema te pakken). Dat is vuurwerk op muziek. Het is een competitie waar 4 landen aan meedoen. Elke dag doet een land een uitvoering. In de baai voor Vancouver staan dan ongeveer een miljoen mensen en de baai ligt helemaal vol met boten. Woensdag was de finale waar alle landen een samenvatting van hun uitvoering deden. Iedereen had radio’s bij zich want de muziek werd door “Rock 101” uitgezonden. Het was een geweldig spektakel al vond ik dat de synchronisatie met de muziek wel mee viel.
Dit weekend zijn Sheri en ik naar “Saltspring Island” geweest. Dat is een klein eilandje vlakbij “Vancouver Island” waar wij op wonen. Het zal wel zo’n beetje net zo groot als Texel zijn. Het is een alternatief eilandje waar veel kunstenaars wonen. Overal wordt je uitgenodigd met bordjes langs de weg om een kijkje in ateliers te nemen. Op zaterdag is er een markt in het enige stadje “Ganges” (spreek uit Khendjees). Dan staan alle hippies met hun handel uitgestald.
Ook Sheri’s vriend “John McManhon” staat er. Hij is 79 en is een oude verteraan uit de tweede wereldoorlog. Hij was een piloot in de RAF en werd in 1943 boven Nederland neergeschoten en opgepakt door de SS. Hij heeft ruim 2 jaar in een kamp gezeten in Polen en toen de Russen naderde moest het hele kamp met de Duitsers meevluchten door de sneeuw. Z’n belevenissen kun je dus lezen in z’n book “Once in a lifetime”.
Geen van z’n bemanning heeft het trouwens overleeft en ze liggen allemaal begraven in een oorlogbegraafplaats in Nijmegen. Toen Sheri en ik in Nederland waren hebben we bloemen op hun graven gelegt en hebben we foto’s genomen voor hem. Hij was er hartstikke blij mee en nam ons mee uit eten. Na een paar neuten bij hem thuis zijn we met naar een camping gereden en hebben daar overnacht. We mochten geen kampvuur maken vanwege het gevaar voor bosbranden, maar over bosbranden volgende week meer…
personal
Canadees Bier en de Symphony Splash
08.06.00 | Permalink | Comment?

We hebben hier in Victoria een pub in het centrum op het dak van een hotel. Het heet “the sticky wicked” en het heeft beachvolleybalvelden, barbecue (BBQ). Het is een paar straten van m’n werk (a few blocks) en we gaan nog wel eens na het werk een biertje drinken met een paar collega’s. Gezellig, gezellig, gezellig.
sticky wicket
Het is er stervensdruk. Nou ja, voor Canadese begrippen dan. Want er mogen niet meer mensen in een bar dan als er stoelen zijn. Jawel, geen gezellige druktes in een stampvolle kroeg waar je je door drie rijen dik naar de bar moet proberen te duwen maar een tafeltje waar je geserveerd word. Dat vind ik wel jammer want het gaat een beetje ten koste van de sfeer. Wat ook nogal irritant is dat je wanneer een serveerder/ster zijn/haar dienst erop zit, je moet afrekenen. Zo gebeurd het wel eens dat je drie keer op een avond afrekent. Rondjes geven ik er ook niet bij, iedereen betaald voor zichzelf. Ik vind het wel knap hoe ze bijhouden wie wat heeft gedronken.
M’n bierconsumptie is dus een beetje uit de hand aan het lopen. Ik probeer het een beetje in de hand te houden maar het lukt niet erg. Toen ik naar Canada kwam vond ik het bier hier niet te drinken maar het begint steeds beter te smaken. Er zijn een paar merken die wel goed smaken. De plaatselijke brouwerij “Lighthouse” maakt een best bietje wat “Racerocks” heet. Ik vind het ook niet raar meer dat je bier besteld in een grote kan (pitcher) waar je uit schenkt. En dat je probeert om het zo te schenken dat je geen schuim hebt, begin ik ook al normaal te vinden.
Vanavond is er hier een groot jaarlijks spektakel. Het heet “symphony splash”. In de haven van Victoria drijft dan een groot podium en op dat podium geeft het symphonie orkest een uitvoering. Het is zo populair dat je uren van te voren een plaatsje moet zoeken. De veerpont naar het eiland heeft een wachttijd van een uur of 3. Terug wordt dat nog veel erger. Ik ben er nog nooit geweest maar nu we praktisch om de hoek wonen gaan we er natuurlijk even kijken. Ik ban een paar keer naar een uitvoering wezen kijken en ik vond het onwijs leuk. Ik zal wel oud worden want ik begin klassiek muziek geinig te vinden.
symphony splash
Ik heb van de week ook m’n sollicitatiegesprek gehad en ik ben aangenomen voor m’n nieuwe baan. Ik ben nu dus “web technician”. M’n eerste taak was om uit te zoeken wat er fout was met onze website want hij was supertraag of helemaal niet bereikbaar. Waar de “deskundigen” van binnen en buiten de organisatie al 6 maanden mee bezig waren had ik in 2 dagen opgelost dus dat was wel een goede start. De website (hellobc.com) is nu een stuk sneller en altijd bereikbaar.
Ik moet dus ook naar Vancouver verhuizen. Dat wordt nog een heel gedoe met Sheri haar school. Maar in het uiterste geval ga ik alleen en komt Sheri in het weekend naar Vancouver tot het einde van haar eerste semester (december). Ze heeft waarschijnlijk maar 3 dagen les per week dus het valt allemaal wel mee. Ik heb er in ieder geval wel zin in.