Dinsdag is het eindelijk zover, de Amerikaanse presidentverkiezingen. Het wordt tijd want ik begin er ziek van te worden. Niet van Gore en Bush zelf overigens. Ik vind dat die nog wel meevallen. Ik wordt zo ont-zet-tend moe van de reclames op TV, je ziet niets anders. En het zijn geeneens reclames van Bush en Gore zelf!
Hoe werkt het dan? Als je een beetje geld hebt en je wilt graag dat een kandidaat wint, dan maak je zelf een spotje voor hem. Je kunt roepen wat je maar wil (freedom of speech) en de kandidaat zegt gewoon “ik kan er niets aan doen, het is mijn spotje niet”. Je ziet dan ook de meest waanzinnige dingen. Geen wonder dat de gemiddelde Amerikaan z’n buik vol van politiek heeft.
Ze noemen dit dus “the special interest groups” en iedereen vind dat er wat aan gedaan moet worden. Maar er zijn een paar principes waar elke Amerikaan niet vanaf te krijgen is. Recht op vrije meningsuiting (maakt niet uit wat je roept), recht op het dragen van een wapen (maakt niet uit hoeveel kinderen er per sterven omdat ze met Pa’s geweer aan het spelen waren) en de doodstraf (maakt niet uit dat de armste van de armsten die zich geen advocaat kunnen veroorloven al bij voorbaat geen kans hebben). Principes zijn enge dingen en er zal voorlopig wel niets veranderen.
Zaterdag moesten onze Grizzlies basketballes tegen de LA Lakers en daar moesten we natuurlijk heen. Shaquille o’Neil is de grootste kerel die ik ooit heb gezien. Ze moet het zien om het te geloven hoe groot hij is. Ik zat op rij 23 en hij stak nog twee koppen boven me uit. Kobi Briant is een springveer. Als hij springt blijft hij minsten 30 seconden in de lucht. Hij gooide er dan ook de ene na de andere dunk uit. Onze arme beren hadden geen schijn van kans, al gaven ze wel leuk tegenspel. Het werd 98-89, hebben ze ze toch onder de 100 punten gehouden en dat is knap.
Ik heb nu ook door wat ze bij het voetbal (en vooral bij Ajax) aan het proberen zijn en ook waarom het geen kans van slagen heeft. Om te beginnen is de sfeer bij een Amerikaanse sport heel anders als bij voetbal. Het is een familiegebeuren. Naast me zat een gozer met een baby die nog geen jaar oud was. Overal zie je kinderen rennen, het is net een speeltuin. Niemand blijft ook zitten tijdens de wedstrijd. Er wordt vrolijk heen en weer gelopen, eten en drinken gehaald enzovoort.
Voetbal is heel anders. Voetbal is een gevoel en het publiek is veel emotioneler. Niemand zal er hier van balen als de Grizzlies verliezen. Misschien als het de finale is of zo maar tijdens het seizoen is er niets aan de hand. Er zaten ook bijna net zo veel fans van de Lakers op de tribune als van de Grizzlies. Die zijn overigens niet vanuit LA met een combiekaart naar Vancouver komen reizen. Naar uitwedstrijden gaat niemand (beetje ver over het algemeen). Het zijn de fans die toevallig in de buurt wonen en ze zitten gewoon tussen de rest, niets aan de hand. Er zijn uiteraard ook geen hekken, politie, honden of wat dan ook. Ben je gek, we zijn een dagje uit.
Goed, met dat in het achterhoofd is een mascotte heel leuk. Er loopt de hele middag een (voor mij) irritante beer door de tribune heen te sjouwen. Bij moeder op schoot zitten, op de foto met de kinderen. Prachtig! Tijdens de meeste van de 10.841 time outs holt hij het veld op, dunkt basketballen met behulp van een trampoline. Rijdt rondjes op een fiets, schiet T-shirts met een kanon het publiek in en ga maar door.
Ook cheerleaders zijn dan leuk. Beetje zwaaien aan de zijlijn en tijdens een time out het veld in (als de beer effe weg is) en rondspringen. Ze zijn gemiddeld 12 dus de het is ook smullen voor de pedo’s. Tijdens de wedstrijd klinkt er non-stop muziek. Als Vancouver in de aanval is het opbeurende muziek en als de tegenpartij in de aanval is hoor je een klok tikken of een scheufelnummer. Als iemand van de tegenpartij scoort fluisterd de luidspeaker de naam (o’neal), als Vancouver scoort buldered hij de naam en rolt alle R-ren en andere letters (Miiiiiiiiiiichaeeeeeeeeeeeeeeel B-B-B-B-B-B-B-B-B-B-Biiiiiiiiib-b-b-b-b-b-b–bieieieieieieieieiei). Maakt niet uit dat het 62-40 voor de tegenpartij is.
Het werkt, iedereen heeft het naar z’n zin, inclusief mezelf. Je moet het gewoon niet met voetbal vergelijken. Dat gevoel erf je en ik weet zeker dat NIET EEN Noord Amerikaan ook maar een flauw idee heeft hoe het voelt. Omdat het er hier dus allemaal vrij relaxt aan toe gaat moet je dus niet gaan denken dat je met een mascotte, cheerleaders en muziek voetbalpubliek om kan toveren tot Noord Amerikaans sportpubliek. Dat kan niet, dat mag niet en zal nooit gebeuren. Ook wij hebben onze principes!