Er is een hoop gebeurd sinds de laatste week. We zijn verhuist, de olympische spelen en oud prime minister Pierre Trudeaut is overleden.
We wonen nu dus in Vancouver. De verhuizing was een fluitje van een cent. Op donderdag kwam er iemand alles inpakken, op vrijdag werd alles in een vrachtwagen geladen en op Maandag kwamen ze alles afleveren. We hadden op zaterdag schoonmakers in het oude huis dus we hoefden niets schoon te maken. We dachten dus dat we de borg zeker terug zouden krijgen. Fout gedacht dus. Onze huisbaas vond dat het hele huis naar kattenpis stonk. Behoorlijk overdreven vond ik maar hij hield vol dat het zo was en hij had zelfs al een groot gedeelte van de vloerbedekking weggehaald omdat het “zeiknat was van de pis”. Zeiknat van de tapijtschoonmaker maar er was niet met meneer te praten.
Het ging om 450 dollar dus ik vond het wel de moeite om er werk van te maken. Hij zei dat hij wel iemand zou laten komen om het eruit te krijgen. Hij zou me wel laten weten hoeveel het was en als er nog geld over was zou hij wel een cheque opsturen. Ik wist al dat hij het huis had verkocht dus het was me wel duidelijk wat er aan de hand was. Meneer dacht even snel 450 dollar te verdienen. Wij gingen toch naar Vancouver.
Toen ik weer naar het huis ging om de laatste spullen op te halen nam ik dus vriend/partner Paul mee. Hij werk voor een tapijtgroothandel dus hij heeft verstand van zaken. Daar had grote vriend Ken dus niet op gerekend. Paul rook niets maar als hij per se het stuk wilde vervangen kon Paul dat wel regelen. Ken had dus wel door dat het feest niet door ging. Hij zei dat hij nog een dag of twee, drie zou afwachten of “de stank wegtrok nu het schoongemaakt was”.
Drie dagen later belde ik hem dus en hij zei dat het nog steeds stonk. Ik zei dus goed, ik laat Paul wel langskomen om het te regelen. Daar had hij weinig zin in. Hij zei, “ik geef je wel de helft van de borg terug”. Ik heb het toen maar op $100 afgemaakt. Paul zei dat het ongeveer $150 zou kosten om het te vervangen. Ik kan net nog steeds niet uitstaan dat die lul nu 100 dollar van me heeft gestolen maar ik hoef er in ieder geval niet meer over in te zitten.
De dagen dat we zonder huis en spullen zaten hebben we bij Sheri’s ouders gelogeerd met de katten. Die vonden het maar niks natuurlijk maar ik had het best naar m’n zin. Sheri was met haar vriendinnen aan het stappen en ik heb haar ouders mee uit eten genomen. Thuis gekomen namen we er nog een paar en toen Sheri thuiskwam waren we alledrie dronken en we hadden reuzelol.
Die lol was er gelijk af toen ze ons nieuwe huis binnenstapten. De vorige bewoner was zo vriendelijk geweest het huis niet schoon te maken. Ik denk zelf dat hij nooit schoongemaakt heeft. Het was dus nogal vies en smerig. En dat voor maar $900 per maand, hetzelfde als wat we voor ons huis in Victoria betaalden, wat een paleis was vergeleken met het huis wat we nu hebben. Sheri dus in de stress en de nieuwe huisbaas, een 65 jaar oude vrijgezel met een huis dat nog smeriger is dan de onze vond het allemaal wel meevallen.
Toen Pa en Moe weg waren ben ik dus maar naar de dichtstbijzijnde “Safeway” gereden en een heel arsenaal schoonmaakmiddelen gekocht. Na een uur of wat schoonmaken rook het een stuk frisser. En toen de meubels de volgende dag kwamen en het huis was ingericht zal het er ineens heel anders uit. Gezellig zelfs. Omdat het een oud huis is heeft het veel karakter en daar houden we wel van. Sheri heeft nog wel haar handen vol aan de grote schoonmaak maar goed, het is nu eenmaal niet anders en we hoefden het oude huis niet schoon te maken.
De olympische spelen was nogal een teleurstelling voor Canada. Dat was leuk voor mij want Nederland deed het een stuk beter. De eerste dag won Canada wel gelijk een gouden medaille voor de triatlon, een jongen uit Victoria. Maar verder was het niet veel soeps. Een verdwaalde worstelaar en trampolinespringer en dan heb je het wel gehad.
Ik had altijd het idee dat de olympische spelen op de Amerikaanse TV een geweldig spektakel moest wezen. Kijk maar hoeveel geld er voor de rechten wordt betaald. Nou, dat valt dus vies tegen. Ongelofelijk vies tegen.
Het tijdverschil met Sidney was 18 uur. Als het hier 12 uur snacht’s was, was het daar 6 uur avonds. Op de Canadese TV begon alles dus om 4 uur s’middags (10 uur s’ochtends in Sidney) en dat ging door tot een uur of 4 snacht’s. Een beetje op de Nederlandse toer. Als er een Canadees ergens aan het prutsen was zag je dat en anders de “grote” evenementen met samenvattingen van al het andere eromheen.
Het Amerikaanse TV station NBC begon on 7 uur s’avonds (prime time TV) tot een uur of een s’nachts. En bijna NIETS live. Je zag samenvattingen van de vorige dag. Wel prachtig gemonteerd en compleet met alle computer gestuurde camera’s en andere trucs maar niet live dus. Wat een afgang. Iedereen in de VS die dichtbij Canada woont zat dus naar de Canadese TV te kijken. En je zag ook alleen maar Amerikanen. Bij het zwemmen, toen Amerika door Australie werd geklopt in de estafette, zag je niet wie brons won (Nederland). Het was echt verschrikkelijk. Het Amerikaanse volk was het er ook niet echt mee eens, en alle andere TV stations speelde er handig op in door in elke nieuwsuitzending te roepen hoeveel mensen er wel niet naar de Canadese TV keken.
Vlak voor het einde van de Olympische spelen overleed oud prime minister “Pierre Trudeaut”. Ik kwam thuis en Sheri vertelde het. “Wie is dat?” vroeg ik, ik nooit van de goede man gehoord en ik wist niets van hem. Dat is nu dus wel anders want voor anderhalve week, dat was het enige wat je hier op TV zag.
Het was wel reuze interesant trouwens. Hij was iets van 16 jaar prime minister (minister president) van Canada in de jaren 70 en 80. In die jaren veranderde er nog al het een en ander in Canada. Quebec probeerde zich voor het eerst van Canada af te scheiden en was zelf een soort van afscheidingsleger. Er werden een paar mensen ontvoerd en vermoord. Het leger moest er aan te pas in Montreal komen om het een en ander weer in het gareel te krijgen.
Trudeat was een soort van beroemdheid. Hij was vrijgezel toen hij prime minister werd en hij ging met met beroemde dames uit. Hijzelf werd overal zo’n beetje op z’n “Beatles” onthaald. Hij nam zich ook geen blad voor de mond en gooide er nogwel eens een “fuck” uit. Iets wat hij later afwimpelde door te zeggen “maybe I said flimflamflum”. De volgende dag liep het hele land in T-Shirts met “Flimflamflum” erop gedrukt.
Tijdens een staking riep hij “je hoeft geen postbode te wezen, als het je niet bevalt ga je toch een ander baan zoeken”, tijdens een ander protest stak hij z’n middelvinger op en tijdens de rellen in Montreal antwoordde hij op een vraag “How far would you go with the army?” met “you watch me”. Canada kan nog wel een keer zo’n vent gebruiken.